7 - طغیان «احساسِ بی‌نیازی» انسان را تأکید: «إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى» بلافاصله نفی می‌کند. طغیان‌گر می‌پندارد با پاره کردن حریم حق آزاد می‌شود، در حالی که حریم و حدود، حافظ او از هلاکت نفسانی است. رود خروشان اگر در بستر رودخانه جریان یابد، سرانجام به دریا می‌پیوندند، وگرنه با طغیان هرز می‌رود و حرث و نسل را با سیل هلاک می‌کند. خلایق همچون رودی به سوی خدا روانند [الیه ترجعون] و به او بازگشت می‌کنند، بخار آبی که از دریا برخاسته و در دل توده ابری در سرزمینی دور باریده، پس از عبور از لایه‌های زمین یا شکاف کوه و درّه و رودخانه، سرانجام به جایگاه نخستین خود بازمی‌گردد و مداری تازه آغاز می‌کند. آنچه از دریا به دریا می‌رود از همانجا کامد آنجا می‌رود. انسان نیز نیازمند رجوع به سوی خدا است و هستی‌اش حکایت از «نیاز» حرکت به سوی او می‌کند. ما همه نیازمندان [رفتن] به سوی خدا هستیم و تنها اوست که بی‌نیاز و ستوده است [یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللهِ وَاللهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ- فاطر 15 (35:15) ]. ما همه از آنِ خدا هستیم و «به سوی او» بازگشت کننده‌ایم [اِنّا للهِ وَ اِنّا اِلَیهِ راجِعُون].