3 - «صُحُف» جمع صحیفه، به آنچه گسترده باشد گفته می‌شود. مثل سینی [زخرف 71 (43:71) ]، صورت انسان یا هرآنچه پیام رسولان بر آن نقش می‌بست؛ از الواح سنگی موسی گرفته [نجم 36 (53:36) ]، تا آیات نوشته شده بر چوب و چرم و استخوان کتف و کاغذ و غیره. نامه عمل انسان نیز به گونه مجاز و تمثیل صُحُف نامیده شده است [تکویر 10 (81:10) ]، هرچند نحوه کیفیت ثبت و ضبط آن برای ما مقدور نیست، شاید صفحه مانیتور کامپیوتر و دیگر ابزار الکترونیک که امروز مورد استفاده قرار می‌دهیم، مثالی برای حاضر کردن فوری تصاویر و نوشته‌ها مقابل چشم ما باشد. اما صفت «مُّطَهَّرَه» نشانگر پاک و مبرا بودن پیام‌های آن رسول از تعصّبات و برتری‌طلبی‌های قومی، نژادی، طبقاتی و جنسیتی، و دشمنی، ددمنشی و سایر رذیلت‌های اخلاقی و دعوت کننده انسان به ارزشهای متعالی و اهداف بلند معنوی است.

4 - تلاوت، تفاوتی ظریف با قرائت دارد. در مفهوم تلاوت، تبعیت از آنچه خوانده می‌شود و پیروی از حکم آن نهفته است و بیش از فهم و تدبّر در آن، عمل کردن و به کار بستن آن اهمیت دارد. تلاوت معمولا در مورد کتاب‌های دینی به کار برده می‌شود، نه هر نوشته و کتابی. بنابراین هر تلاوتی قرائت هم هست، ولی هر قرائتی تلاوت محسوب نمی‌شود.