وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ
و خداوند از پیشگامان نخستین از مهاجر و انصار و [همچنین] کسانی که به [نوعی] نیکوئی از آنان پیروی کردند، راضی است و آنها [نیز] از او راضی‌اند و برای آنها باغ‌هائی [در بهشت] فراهم کرده که نهرهائی [از آثار اعمال نیکویشان] در زیر آن جاری است 133 [=عامل سبز و خرّمی سرای آنها ذاتی است، نه بیرونی و موقت] که جاودانه در آن خواهند زیست. این است آن پیروزی عظیم [با وصول به مقصود و سعادت بزرگ].
133- جمله «تَجْرِی مِنْ تَحْتَهَا الأَنْهَارُ» جمعاً 40 بار [عدد نمادین برای کمال] در قرآن تکرار شده است که تنها در این آیه حرف «مِن»، حذف شده است [تَجْرِی تَحْتَهَا الأَنْهَارُ]، حرف «مِن» دلالت بر تبعیض [بعضی، قسمتی، بخشی] می‌کند. مثل: بعضی از آنها. آیه 100 سوره توبه (9:100) درباره پیشتازان نخستین از میان مهاجرین و انصار و کسانی است که به نیکوئی از آنان پیروی کردند. از آنجائی که بوستان ایمان به همّت و جانبازی و ایثار آنان احداث گردید، نهرهای حیات‌بخش رحمت الهی، از «تمامی» وجود آنها جاری است [نه از بخشی و قسمتی]. این نکته تدبری تفاوت پیشگامان با پیروان را جلوه می‌دهد.