لَا يَزَالُ بُنْيَانُهُمُ الَّذِي بَنَوْا رِيبَةً فِي قُلُوبِهِمْ إِلَّا أَن تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ
شالوده‌ای که [به هزار امید] بنا نهاده‌اند، پیوسته [به جای آرامش خیال] موجب اضطراب در دلهاشان می‌گردد، مگر آنکه دلهاشان [از اعتیاد به نفاق و اسارت در دام دوروئی] به کلی منقطع [=آزاد] گردد 147 و خداوند دانای حکیم است.
147- می‌گویند: الخائن خائف، منافقینی که مسجد را سنگر فریب و کمینگاه توطئه قرار داده بودند، همواره از افشای مواضع‌شان در بیم و اضطراب بودند، اصولا هر بنا و بنیاد و تأسیساتی در زندگی، اگر در مسیر حق [تقوا و رضوان] نباشد، نه تنها آرامش و تسکینی فراهم نمی‌سازد، بلکه خود موجب دردسر و دل پریشانی بیش از پیش می‌گردد. مگر آنکه ریشه‌های این سوء نیت و نفاق درونی برکنده شود. منظور از «قلوب»، نه دل صنوبری، بلکه مرکز عقل و احساسات و عواطف آدمی است.