مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَن يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَى مِن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ
برای پیامبر و کسانی که ایمان آورده‌اند شایسته نیست که برای مشرکان -پس از آنکه بر آنها روشن شد که دوزخی‌اند [=به حالت کفر و عناد از دنیا رفته‌اند]، طلب آمرزش کنند 150 - حتی اگر از خویشاوندانشان باشند.
150- در دنیا همواره باب توبه به روی بندگان گشوده است، اما اگر کسی به حال کفر و عناد از دنیا رفته باشد، برای مؤمنین، به مصداق آیات: بقره 161 (2:161) ، آل‌عمران 91 (3:91) ، نساء 18 (4:18) ، محمد 34 (47:34) و... آشکار می‌گردد که اهل دوزخ است.