لَّقَد تَّابَ اللَّهُ عَلَى النَّبِيِّ وَالْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنصَارِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِي سَاعَةِ الْعُسْرَةِ مِن بَعْدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيقٍ مِّنْهُمْ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ إِنَّهُ بِهِمْ رَءُوفٌ رَّحِيمٌ
خدا بر پیامبر و مهاجرین و انصاری که هنگام دشواری [=در جریان جنگ تبوک]، پس از آنکه نزدیک بود دلهای برخی از آنان بلغزد، از او پیروی کردند، [به رحمت خویش به آنها] بازگشت، آنگاه توبه ایشان را پذیرفت که او نسبت به آنان بسی مهربان و رحیم است. 156
156- این آیه اشاره مجددی است به تخلف بعضی از مسلمانان از مشارکت در جنگ تبوک که در آیات قبل به تفصیل از آن سخن گفته بود. طولانی بودن مسیر تبوک [حدود 610 کیلومتر]، گرمای شدید تابستان، فرا رسیدن فصل برداشت محصولات، رویاروئی با ابرقدرت دنیای آنروز [امپراطوری روم شرقی] که از مرگ یا اسارت بسیار محتمل خبر می‌داد، به علاوه شانه خالی کردن برخی سُست باوران، دلهای برخی مؤمنان را در تردید و تزلزل قرار داده و نزدیک بود آنها نیز عذرتراشی کنند، اما انتخاب درستی که در این دوراهی کفر و ایمان کردند، آنها را مشمول رحمت ربوبی قرار داد و ثبات قدم یافتند.