وَعَلَى الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّى إِذَا ضَاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنفُسُهُمْ وَظَنُّوا أَن لَّا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ
و [نیز] بر آن سه نفری که [از شرکت در جهاد] شانه خالی کرده بودند؛ تا آنکه [به دلیل مطرود واقع شدن میان مردم] زمین با همه وسعتش بر آنها چنان تنگ شد که از خود [نیز] به تنگ آمدند و دریافتند که هیچ پناهی در برابر [کیفر] خدا جز [پناه بردن به آغوش رحمت] او نیست، 157 آنگاه [به رحمت خویش] بر آنان برگشت تا توبه کنند که مسلماً خدا توبه پذیر مهربان است. 158
157- در آیه 50 سوره ذاریات (51:50) آمده است که: [از شرّ شیطان و عوارض گناهان خود] به سوی خدا بگریزید [به آغوش مغفرت و رحمت او پناه ببرید] «فَفِرُّوا إِلَی اللهِ إِنِّی لَکُمْ مِنْهُ نَذِیرٌ مُبِینٌ».
158- توبه از تاب، بازگشت و رجوع است. توبه بنده، بازگشت به خدا پس از ارتکاب معصیت است، و توبه خدا، بازگشت با مغفرت و رحمت به بنده‌ای است که به سوی او بازگشته، و از آنجائی که خداوند همواره توبه پذیر است، با صفت توّاب [صیغه مبالغه] وصف گردیده است.