159- صداقت راستی است و «صِدِّیق»، صیغه مبالغه این فعل، بسیار راستگو و راست کردار است. مؤمن واقعی کسی است که میان قول و فعلش دوگانگی و تفاوت نباشد و به آنچه ایمان آورده عمل کند. اگر به انفاق و زکات، صدقات گفته شده، از این روست که صداقتِ ایمان را با خرج کردن برای غیر می‌توان شناخت. صادقین عمدتاً به راستگویان گفته می‌شود، اما صیغه مبالغه این فعل [صِدِّیق] فقط درباره پیامبران به کار برده شده است که ظاهر و باطن و حرف و عمل‌شان کاملا یکی بوده است. مثل: ابراهیم [إِنَّهُ کَانَ صِدِّیقًا نَبِیًّا] و ادریس که درست با همین عنوان ستوده شده است. همچون یوسف که یاران زندانی‌اش او را صدّیق می‌نامیدند [یوسف 46 (12:46) ] و مریم که صدّیقه لقب گرفته بود [مریم 41 (19:41) ].
این صفت علاوه بر پیامبران، در وصف اوصیاء و اولیاء حق، که اولین تصدیق‌کنندگان پیامبران با قول و فعل‌شان بودند، در قرآن آمده است [نساء 69 (4:69) و حدید 19 (57:19) ]، اصحاب بدر و مهاجرین و انصار همچنین حواریون عیسی را می‌توان در این ردیف قرار داد. بالاتر از قول و فعل، میثاقی است که خدا از طریق عقل و ادراک از ما گرفته و آزمون و وسیله امتحانی است که تا چه حد صادقانه به آن عمل می‌کنیم: لِیَسْأَلَ الصَّادِقِینَ عَنْ صِدْقِهِمْ... [احزاب 8 (33:8) ].