وَلَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا مَا آتَاهُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَيُؤْتِينَا اللَّهُ مِن فَضْلِهِ وَرَسُولُهُ إِنَّا إِلَى اللَّهِ رَاغِبُونَ
ـ [چقدر شایسته بود] اگر به آنچه خدا و رسولش به آنها دادند راضی می‌شدند و می‌گفتند: خدا ما را کافی است، [امید است] به زودی خدا از فضل خویش، و رسولش [نیز به واسطه او] به ما عطا کنند، 71 ما تنها مشتاق خدا [نه مادّیات] هستیم.
71- وقتی سخن از دادن صدقات است، خدا و رسول را با هم ذکر می‌کند [آتَاهُمُ اللهُ وَرَسُولُهُ]، اما وقتی سخن از فضل به میان می‌آید، آن را اصالتاً به خدا، و به واسطه او، به رسول نسبت می‌دهد و کلمه فضل را در وسط می‌آورد تا شائبه شرک حاصل نشود [سَیُؤْتِینَا اللهُ مِن فَضْلِهِ وَرَسُولُهُ].