97- با توجه به سیاق آیات، که ناظر به جنگ تبوک است، به نظر می‌رسد منظور توطئه قتلی بوده است که به گفته مورخین جمعی از منافقان در بازگشت از تبوک طراحی کرده بودند. هرچند می‌تواند توطئه‌های پیشین آنان را نیز شامل گردد.
98- معنای اصلی انتقام از ریشه «نَقَمَ»، انکار چیزی یا کسی با دفع و طرد زبانی یا عملی است و دلالت بر نوعی پس زدن و راه ندادن [به درون سیستم] می‌کند. همچنانکه در مدرسه کسانی را که حداقل شرایط ارتقاء را کسب نکرده‌اند پس می‌زنند و رَد می‌کنند. آزار و اذیت و شکنجه و قتل نیز پی‌آمد و نتیجه انتقام است که معمولا منکران پیامبران علیه آنها و گرایش یافتگان به آنان اعمال می‌کردند.
99- فضل خدا همان فزون بخشی‌ها و عنایت‌های بی‌کران اوست که به تناسب شایستگی به بندگان عطا می‌کند. هرچند معنای فضل بسیار گسترده است، اما با توجه به سیاق آیات و به خصوص مضمون آیات 58 تا 60 این سوره (9:58) که با خرده‌گیری منافقان نسبت به توزیع صدقات اشاره کرده است، باید منظور تقسیم و توزیع امکانات مالی جامعه [شامل غنائم و غیر آن] بوده باشد.
در ضمن، ضمیر «مِن فَضْلِهِ»، فقط به خدا برمی‌گردد، وگرنه «من فضلهم» می‌شد. این نکته حاوی پیامی توحیدی است که فضل بخشیدن منحصر به خداست، اما رسول او رساننده این فضل به بندگان بوده است.
100- شگفتا که با تمام آن سوابق؛ از تحقیر و تمسخر کفرآمیز علیه پیامبر، تا توطئه قتل نافرجام او [در بازگشت از تبوک]، باب توبه و بازگشت به روی آنان همچنان باز بوده تا مگر به سود خود تغییر مسیر دهند.