فَلَمَّا آتَاهُم مِّن فَضْلِهِ بَخِلُوا بِهِ وَتَوَلَّوا وَّهُم مُّعْرِضُونَ
و چون [خداوند] از فضل خویش به آنان عطا کرد، به [صدقه دادن از] آن بخل ورزیده و با رویگردانی، [به چنین تعهدی] پشت کردند. 102
102- مفسرین شأن نزولی برای این آیه ذکر کرده و مستمندی در مدینه را سراغ داده‌اند که به هنگام فقر نزد رسول خدا آمده بود و از حضرتش طلب دعای وسعت رزق می‌کرد و وعده‌ها می‌داد که اگر گشایشی یابد چه خیرات و خدماتی خواهد کرد، اما همین که به مال و ثروتی سرشار رسید، یکسره آن عهد و پیمان را فراموش کرد و در غفلت و غرور غرق شد.