لَّيْسَ عَلَى الضُّعَفَاءِ وَلَا عَلَى الْمَرْضَى وَلَا عَلَى الَّذِينَ لَا يَجِدُونَ مَا يُنفِقُونَ حَرَجٌ إِذَا نَصَحُوا لِلَّهِ وَرَسُولِهِ مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِن سَبِيلٍ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ
ـ [البته] بر ضعیفان و بیماران و بر کسانی که چیزی [در بساط خود] نمی‌یابند تا [برای جهاد] خرج کنند، حَرَجی [=تکلیفی] نیست 118 [که به سپاه بپیوندند یا کمک مالی کنند]، مشروط بر آنکه خیرخواه خدا و رسول بوده باشند، 119 [چرا که] بر نیکوکاران راهی [برای نکوهش] نیست و خداوند آمرزنده مهربان است.
118- «حرج» به محدودیت و تنگنائی گفته می‌شود که شخص را به زحمت و دردسر بیندازد و نوعی سخت‌گیری و تکلیف شاق به شمار آید.
119- منظور از «نَصَحُواْ لِلّهِ وَرَسُولِهِ»، حُسن نیّت و نیکخواهی است. ریشه این کلمه «نَصْح»، دلالت بر خلوص می‌کند، کسی که عسل را صاف و خالص کند، می‌گویند: «نَصَحَ العَسَلَ» و نصیحت، خیرخواهی خالص و بدون ملامت و محکوم کردن اشخاص یا فریبکاری است.